Saat sabaha doğru 4.11

Uykudan garip bir ağırlıkla uyandım. Ağrı desem ağrı değil, sancı desem sancı değil. Bacaklarımı, kolumu ya da kafamı kıpırdattıkça ağrı sağlanıyor. Yan yatakta yine bel fıtığından acılı haykırışlar atan adamın hali nedeniyle kendi halime üzülemiyor ya da ağrılarımın onunki kadar olmadığına dua ediyorum. Rabbim ona da şifa versin.

Sevgili karım Melek de yanı başımda. Uyku tutmuyor onu da pek. Sabah olmalı ve bir ağrı kesici bağlanmalı bana. Bu halde nasıl taburcu olacağım, bilemiyorum. Dün akşam ameliyat sonrası ilk ayağa kalktığımda henüz beşince adımcıkta kan ter içinde kaldım. Başım döndü ve tansiyonum düştü. Birkaç saat sonraki deneme başarılı geçse de üçüncüde yine fenalaştım. Bu sabah taburcu edilmeyişim; ağrılarım normalmiş (Nasıl?!).

Dua ediyorum ve güzel insanlardan, akrabalarım ve öğrencilerimden dualar, hoş dilekler topluyorum. Umarım uyuyup uyandığımda daha iyi hissediyor olurum ve bu ağrılar biraz dinmiş olur.

Sabah saat 8.00 suları

Kahvaltımı yapacak kadar bile oturamadım. Başım dönmeye başladı, midem bulandı hemen. Yük yine hanıma kaldı. Yedirdi içirdi, sağ olsun. Umduğum gibi olmadı ve hâlâ ağrılar devam ediyor. Normal sanırım bu durum. Normal olmalı. Normaldir inşallah ve tez zamanda ağrılar diner.

İlla olumsuz konuşmayayım: Mesela her sabah bacak ağrısı ve topukta yanma ile uyandırdım aylardır ve bu sabah o ağrı gitmiş. Bu iyiye işaret. Ameliyatın güzel geçtiğinin göstergesi sanırım. Biraz daha zaman geçse daha fazla olumlu cümleler kurabileceğime inanıyorum.

Günümüz

Aradan üç hafta geçti ve bu yazıya bir cümle dahi ekleyemedim. Çok garip bir süreçti benim için. Bu sürece dair iki video hazırladım. O videoları hazırlamam ise sadece video günlük yarış hırsının son kırıntıları idi. Sırasıyla bu iki video, yazıya dökemediklerime tercüman olacaktır.