adamkarga

adamkarga da derler kararsız bir âdem.. öykü sever.. blog yazar, vlog çeker. bir öykü kitabı yazdı.

Bir Buçuk Yıl Sonra Aile

Yıl 2023 oldu, günler öncesindendi bu hatıra. Yeni yıla ve olan bitene dair konuşacak çok şey var ama blog yazmak için gerekli zamanı ayıramaz oldum. En azından paylaştığım her videonun öyküsünü anlattığım bir yazı yazmaya karar verdim ve ilk olarak da yılın en güzel anlarından birisini anlatmak istiyorum:

Memleketime, ailemin yanına en son Temmuz 2021’deki büyük yangın sürecinde gidebilmiştim. Yangından bir gün önce adım attığım evdeki birkaç tatlı tebessümün ardından gökyüzümüz kızıla boyanmış ve kalan günlerimi gönüllü yangın faaliyetlerinde geçirmiştim. Yangın bitti, tatil bitti ve ailemden ayrıldım. Onlarla çok vakit geçiremeden ve pek hasret gideremeden.. Rize’ye döndüğüm günden beri ise hastalıklar peşimi bırakmadı ve yolculuk imkansız hale geldi. Bel fıtığı da başlayınca iyice eve hatta uzun günler yatağa bağlı kaldım. Kötü günleri yad etmek istemem ama işte o yangından beri ilk kez annem ve babam çıkıp geldiler küçük erkek kardeşimle. Küçük dediğime bakmayın, oldu yirmi yaşında: Büyüğüne göre küçük. Yakında tercüme ve tashihini yaptığı nice kitaplar çıkacak ve ben de gururla paylaşacağım sizlerle. (Umarım ailenin geri kalan iki güzel kızı ve doktor beyi ile de yakın zamanda bir araya gelip hasret gidermek nasip olur.)

Anne babamı bambaşka bir memlekette, kendi evimde görmek farklı, garip bir duyguydu. İşim ve üçüncü gün başlayan ateşli hastalık nedeniyle çok vakit geçiremesem de aynı evde olduğumuzu bilmek bile bana iyi hissettirdi. Bu arada onlar Manavgat ben ise Rize’de yaşıyorum: Mesafe hatırı sayılır ölçüde.

Normal zamanlarda alışkanlık haline getirmeye çalıştığım video günlük kayıtlarımı nedense onlarlayken alamadım. Konuşacak çok şeyimiz mi vardı ya da aklımın ucundan bile mi geçmedi, hatırlamıyorum. Sadece birkaç dakikalığına aldığımız bir kayıtta babamın bana bakışlarını fark ettiğimde dünyalar benim oldu. Öylesine güzel ve samimi bir bakıştı ki.. Az sonra paylaşacağım videonun sonlarında yer alıyor bu anlar: Youtube kanalımın en kıymetli videosu oldu benim için.

Bu arada kanalıma abone misin?

Videonun girişinde kayınvalidem ve kayınbabamın hayalleri olan ve birkaç yıldır uğraş verdikleri evleri var. Bugünlerde içine yerleşmek de nasip oldu fakat çektikleri ve maruz bırakıldıkları sıkıntıların haddi hesabı yok. Umarım o evde yaşanacak güzel günler bunca sıkıntı ve kederi unutturur.

Çocuklarım var sonra videon ilerleyen kısımlarında. Ders kazanımını desteklemek amacıyla cami ziyaretine gittik ve hepsi video çekmemi istese de onlara camiyi ve detaylarını anlatmaktan fırsat bulamadım videoya. Onların kırılmaması adına ve onlar için de geleceğe kısa da olsa bir anı olması için paylaştım tebessümlerini. Umarım hayat boyu tebessümleri eksik olmaz.

örülenler:


Söylenenler

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir